Een veel te late blog
Een bescheiden verontschuldiging is wel op zijn plaats. Al bijna 2 weken heb ik niets van me laten horen. Dat heeft 2 redenen.
Reden 1: Sommige mensen denken weleens dat Afrika of Uganda een luilekkerland is waar ‘hakuna matata’ en rustig leven de levensmotto’s zijn, maar dat is niet helemaal op z’n plaats. Van ’s morgens 7 tot ’s avonds 12 was ik druk en als ik dan eindelijk in mijn bed lag had ik eerlijk gezegd – sorry voor jullie – niet meer de kracht om even een blog te schrijven.
Reden 2: Mijn terugkomst in Nederland liep even iets anders dan ik had verwacht, want in plaats van dat ik mijn eerste nacht in mijn eigen bed doorbracht stond mijn bed in het Havenziekenhuis in Rotterdam (gespecialiseerd in tropenziekten). ’s Ochtends om 7 uur kwam ik aan in Nederland en om 6 uur was ik in Rotterdam. Om een lang verhaal kort te maken: ik moest blijven vanwege mijn hoge hartslag en mijn koorts, maar na veel onderzoek heb ik alleen maar een longinfectie wat mijn klachten veroorzaakte. Nu aan de antiobiotica en veel rust nemen in de hoop dat ik me alleen maar beter ga voelen.
Dan nu, het moment waarop jullie allemaal gewacht hebben: mijn laatste week in Uganda. Om het allemaal wat makkelijker en overzichtelijker te maken heb ik toch maar gekozen om van iedere dag een verslag te maken.
Zaterdag 30 juli
Zoals ik al schreef, was ik weer uitgenodigd op een bruiloft op de basis zonder dat ik het koppel kende. Deze bruiloft was wel anders dan de bruiloft vorige week omdat het stel de hele dag had georganseerd hier op de basis, dus ook de ceremonie. En wat was het een mooie dag. Ik hees me weer in mijn jurkje waar menigeen Afrikaans mannenhart sneller van ging kloppen, want dat was al zo bij de vorige bruiloft en ze smeekten (ik overdrijf niet want daar hou ik niet van) om hem ook vandaag weer aan te doen. Oké dan, ik ben de beroerdste niet. Op tijd, want zo zijn wij, ging ik samen met Nancy naar de bruiloft. Het was echt idyllisch. Alles was buiten en het was enorm mooi versierd met wit. De ceremonie was onder bomen met in het midden een klein podium voor het koppel. Amanda zei in haar gelofte: “I chose to love you, even when I don’t like you.” Hoe romantisch! De liefde spatte er vanaf.
Wie denkt dat alleen regent op bruiloften in het koude en natte Nederland, die heeft het mis. Na de ceremonie barstte de regen los en schuilde iedereen onder de omringende gebouwen. Het regenseizoen is namelijk van start gegaan en daarom is er iedere dag en ieder moment van de dag kans op een stortbui. Want als het regent, dan regent het ook extreem hard tot het bijna een storm lijkt. Gelukkig trekt de regen weg na ongeveer een half uur en kunnen we allemaal aan onze tafels gaan. Iedere tafel had een kaartje aan de parasol hangen met ‘vrienden’, ‘familie’, ‘hopeland’ of onze tafel ‘pastors’. Ja, zijn we helemaal niet, maar we moesten toch ergens een plek vinden. En in Uganda maakt dat niet zoveel uit. Daar is namelijk iedereen uitgenodigd op je bruiloft. Ik gok dat er ongeveer 300 mensen waren waarvan maar een klein gedeelte het koppel echt kende. Wat ik heftig vond waren de vele kinderen die schooiden bij het eten. Al deze kinderen wonen rondom de basis en als ze horen dat er een bruiloft is, trommelen ze al hun vrienden op en hopen ze zoveel mogelijk eten te kunnen vinden. Best wel triest en je voelt je dan ook best schuldig kan ik je vertellen, als je daar zo netjes en opgedoft in je jurkje aan een tafel zit te eten. Ik heb ook wel iets gegeven maar als je dat deed verzamelde zich al een hele schare om de tafel heen. Lastige situatie!
Na het aansnijden van de cake was daar het feest en heb ook ik me nog aan een dansje gewaagd. Zal er vast niet hebben uitgezien, maar gelukkig was het inmiddels al donker geworden. Rond 9 uur in de avond was het feest afgelopen en ben ik nog met 2 vrienden 2 horrorfilms gaan kijken om de dag ook erg romantisch af te sluiten.
Zondag 31 juli
Vandaag ben ik samen met John, Britanny, Jonathan, Brian, Michael en William naar Worship Harvest geweest. Een internationale kerk op 7 verschillende locaties in Uganda en overal waar ze zitten, zitten ze in een club of in een hotel. Ik heb echt enorm genoten van deze gemeente! Enorm gastvrij, kleinschalig, goede en duidelijke prediking maar ook de worship en de technologie was steengoed. Ze lieten een filmpje zien van een jongerenweekend waar sommige filmpjes in onze kerk nog een puntje aan kunnen zuigen. Sorry Gijs. Nee, grapje, maar het zat echt goed in elkaar! Na de kerkdienst was er ook nog een meeting voor alle visitors in de dienst en moesten we onszelf voorstellen aan elkaar.
In de middag was er een worship op de basis en heb ik heerlijk gespeeld met de kinderen van de staffleden op de basis. In de avond ben ik, op uitnodiging van, wezen eten bij Julius en Mary Okello samen met hun kinderen Ernest en Joseph. Oh men, wat hebben deze 2 mensen grote harten en wat maken ze mij aan het lachen en wat laten ze mij thuis voelen. Ik weet het zeker, als zij lachen, dan lach jij ook. Ze deelden over hun ministries en over hun leven op de basis. Ze zijn tot een enorme zegen hier.
Maandag 1 augustus
Vanochtend was het weer tijd voor devotion waar we niet voor geoefend hadden, want toen ik gisterenavond terug van het eten kwam, brandde er geen licht in de zaal en zag ik niemand dus ik dook lekker mijn bed in. Gelukkig kende ik 2 van de 3 nummers die we tijdens de devotion zelf ontdekten. Daarna was het tijd voor mijn allerlaatste evangelism teammeeting en hebben we samen koffie gedronken. Wat ben ik dankbaar voor deze lieve mensen! Toppers waarmee ik enorm kan lachen en waar ik mezelf kan zijn. En in de middag ben ik met 2 vrienden naar Jinja Town en Bugembe geweest.
Dinsdag 2 augustus
Een van mijn laatste ministry-dagen en de laatste keer dat ik daarom bij de straatkinderen en het ziekenhuis ben. Het was pittig om afscheid te nemen van de straatkinderen. Er was 1 meisje van 14 jaar die vertelde dat ze me iets wilde geven, maar ze had niks. Ze kon alleen maar van me houden. Mijn ogen liepen vol en ik gaf haar een knuffel. Ik kon even niks uitbrengen. ‘I love you too’ waren mijn laatste woorden aan haar. Ze vertelde dat haar ouders waren overleden en ze nu bij haar tante leefde. Haar droom was om weer naar school te gaan, vertelde ze met stralende ogen. En dat gaat haar zeker lukken ook.
Tussen de straatkinderen en het ziekenhuis halen we normaal altijd een chapati of een rolex maar omdat het mijn laatste keer was, nam Frank me mee uit eten in een westers én Ugandees restaurant. Lekker, even zelfgemaakte patat met kip in plaats van bruine bonen en rijst.
Samen met Frank had ik dit keer wel een fijne ervaring met het ziekenhuis. We gingen namelijk naar de afdeling van de zwangere vrouwen of de vrouwen die nog moesten bevallen. Ik heb daar mogen bidden voor Pamela die mij vroeg haar zoon een naam te geven, voor Myriam die haar kindje heeft verloren, voor Aïcha die enorm veel kou had en voor Debora die bevallen was in een theater. Het is een enorm wonder om die wondertjes daar te mogen vasthouden als ze nog zo klein zijn en ze dan weer terug te geven in de handen van hun liefdevolle moeders. Ook waarschuwden ze me alvast voor later met hun verhalen. Thanks anyways.
Woensdag 3 augustus
Voor de laatste keer mijn favoriete ministry: Home of Hope. Kleine schatten met heftige verhalen maar ze genieten zo van aandacht en een lied voor ze. Ik heb 1 rondje gelopen in de rolstoel met Rachida maar vooral aandacht geschonken aan de kids die binnen op de matjes lagen en niet veel naar buiten komen. Ik ga ze zeker missen en ik hoop dat ze nog lang gezond mogen blijven en dat de staff ze liefde blijft schenken waar het nodig is.
In de middag mocht ik weer in de keuken helpen met koken, samen met Florence. 2 Flowers in de keuken, want ook haar bijnaam is Flower. Samen weer groentes gesneden, rijst gekookt (voor 100 man) en matoke (bananen). Na het eten heb ik nog de hele avond goede gesprekken gehad met Mugabi en Frank. Wat een gozers. Typische mannenpraat, maar heerlijk kleine hartjes.
Donderdag 4 augustus
In de ochtend had ik mijn laatste “officiële” gesprek met de liefste Judith als mijn one-on-one. Ze weet me altijd te bemoedigen en aan het lachen te maken. Ik deel met haar de dingen die me hoog zitten maar ik vraag haar ook naar haar diepste dromen en haar ervaringen in haar huwelijk. Ze is namelijk getrouwd met Dan (Canadees) en ze hebben sinds 4 maanden een schat van een zoon, Jordan. Dat is niet altijd even makkelijk geweest, maar toch hebben ze voor elkaar gekozen en gekozen om hier in Uganda te wonen. Dat is trouwens iets wat ik aan ieder stel vraag: hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Soms ongemakkelijk, maar wel leuk als ze elkaar herinneren aan momenten en hun zin beginnen met ‘oh ja, weet je nog …’.
’s Middags gingen we voor het laatst naar de gevangenis, ook samen met het Nederlandse team. Voordat ik het vergeet: jullie krijgen allemaal de groetjes van Ruth, een prachtvrouw uit de gevangenis. Ik weet niet wat ze heeft gedaan, ik wil het ook niet weten. Maar wat ik weet is dat ze zich zo geliefd voelt en ze is zo oprecht gelovig. “We zien elkaar terug in de hemel”, zei ze. Lieve Ruth. We hebben gebeden in kleine groepjes wat zo krachtig is. Lastig blijft dat ze zo snel mogelijk de gevangenis uit willen en dat als prayer point hebben. Maar als ze meerdere moorden hebben gepleegd vind ik dat lastig om te bidden, maar gelukkig kent God de situatie. Deze plek en deze momenten waren sprankjes hoop temidden in de gevangenis.
Vrijdag 5 augustus
Women of Hope, voor de laatste keer genieten van de lachen van de vrouwen. Ze vertelden over hun struggles deze week en over hoe ze de omgang van Museveni vinden met de vluchtelingen. Ook vertelde ik dat het mijn laatste keer was hier en hebben ze voor mij gebeden maar heb ik ook voor hen mogen bidden. Ze zijn zo sterk en ik bid dat ze dat ook nog heel lang mogen blijven. Ook hebben ze een cadeau gegeven aan mij en aan de kerk, dus dat zal ik nog in de kerk laten zien en aan jullie/ons geven als kerk.
Weekend
Mijn laatste weekend zat vol met leuke dingen: uit eten, gesprekken met vrienden, een fijne kerk zelfs met Nederlanders, kaartjes schrijven, cadeau’s uitdelen. Het was druk maar vooral heel vervelend om afscheid te moeten nemen van mensen waarvan ik net veel ben gaan houden.
Maandag was dan mijn laatste dag: devotion, inpakken, schoonmaken, bijbelstudie, lunch en vervolgens 4 uur rijden naar het vliegveld. Daar hebben we nog chapati gegeten en afscheid genomen van elkaar met een traan. Op naar Nederland. Naar ‘thuis’.
Thuis. Waar ik nu ben en waar ik weer mag wennen aan de plek waar ik zit. Ik denk aan Ruth, aan Pamela en haar zoontje, aan Judith met haar stralende lach. Tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ik niks ergs heb opgelopen en dankbaar voor de zorg in de Nederlandse ziekenhuizen.
Ik wil jullie oprecht bedanken voor jullie lieve reacties, gebed en steun! Als ik hier weer wat langer ben zal ik jullie vertellen hoe het gaat en wat mijn verdere plannen zijn. Eerst tijd voor wat rust :)
Liefs, Fleur
Dankbaarheid heerst
Time flies by. Ik ga alweer mijn laatste week hier in en het voelt echt raar om dan weer weg te gaan. Juist nu ik zo gewend ben aan de koude douche, de Ugandese thee, de elektriciteit die ongeveer iedere dag uitvalt, en alle lieve vrienden die ik hier heb gemaakt. Gisteren sprak ik Vic, een enorm muzikale en gekke gast op de basis en hij vertelde dat hij me nu ein-de-lijk wat beter leerde kennen en ook kon zien dat ik mezelf was. True to that. Na 3 weken wennen kan ik zeggen dat ik echt mezelf ben en me ook thuis voel. Het is voor mij altijd enorm wennen in een nieuwe omgeving met nieuwe mensen en zeker hier in Uganda. En nu is het dagen aftellen: over 9 dagen vlieg ik alweer terug naar Nederland.
En het is nog steeds hetzelfde als vorige week: als ik me even alleen lijk te voelen is er wel iemand die ik onderweg naar mijn kamer tegenkom of iemand die me aanspreekt. Dat is ook nog steeds waar ik het meest van geniet: gesprekken met mensen. En laat dat nou net zijn waar ik voor deze reis enorm veel voor gebeden heb. Echte gesprekken met echte mensen. Bijvoorbeeld met Judith, mijn one-on-one persoon waar ik iedere week een gesprek mee heb. Ze is een enorm lief mens en ik kan alles aan haar vertellen en ze geeft me ontzettend goed advies waar ik weer mee verder kan.
Outreaches
Ook deze week ben ik weer bij Home of Hope, de CRO en het ziekenhuis geweest. Deze keer niet enorm bijzondere verhalen. Bij Home of Hope geniet ik elke keer dat ik er ben, ondanks de schrijnende situatie waarin de kids leven. De CRO is hetzelfde, het is elke keer weer genieten om de kids te zien lachen en even al hun zorgen los te laten, in hoeverre dat kan. En ook na deze keer was het ziekenhuis niet mijn meest favoriete plek. Dit keer gingen we naar de men’s side waar toch een andere sfeer hangt dan in het gedeelte waar de vrouwen en kinderen liggen. We hebben mogen bidden voor mannen met verschillende problemen, ook voor een gevangene die veroordeeld is voor 43 jaar. Hij zat daar in zijn gevangenis-pakje, vastgeketend aan een bed en niemand die naar hem omkeek. Hij kende Jezus en is veranderd in de tijd dat hij in de gevangenis zit, dus dat was enorm mooi om te horen.
Vrijdagochtend mocht ik een woord delen bij de Women of Hope groep over Gods zorgzaamheid voor ons. We kunnen ons druk maken over schoolfees, eten, de huur die betaald moet worden, maar wat helpt het om te stressen? God zal voorzien. Iets wat me raakte was dat 1 van de vrouwen vertelde dat ze blij was dat ze in leven was en ook al haar ‘zussen’ in de groep dat waren. Leven en dood ligt hier zo dicht bij elkaar en dankbaarheid heerst.
Iedere dag zit propvol en ik heb eigenlijk te weinig tijd om bij iedereen op bezoek te gaan om te eten of om een goed gesprek te voeren. Mensen nodigen me uit en iedere keer antwoord ik dat ik moet kijken in mijn rooster of dat past. Ik dacht dat ik druk was in Nederland, maar ook hier is het van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat druk.
Vorige week was een bruiloft en ook vandaag heb ik weer een bruiloft van mensen die ik niet ken, maar die wel zo gastvrij zijn om me uit te nodigen. Ik heb zelfs beloofd te gaan dansen. Dat wordt nog wat. Wish me luck.
Het spijt me dat deze blog vrij kort is, hopelijk volgende week weer wat langer! :)
Zegen in alles wat je doet en een knuffel uit Uganda!
Liefs, Fleur
Lach en dans in je hart
Missie gefaald. Mijn missie was om mijn dagen hier goed bij te houden en elke dag wat te schrijven. Niet dus. Daarom heb ik iets nieuws bedacht; iedere avond als ik in bed lig pak ik mijn telefoon erbij en ga ik voice memo’s maken van mijn dag. Dat werkt veel beter.
En ook heb ik het volgende bedacht: ik ga meer highlights vertellen van wat ik doe en meemaak in plaats van dat ik iedere dag uitgebreid ga behandelen. Beetje verandering is niks mis mee, dacht ik zo.
Het weekend
Oké, oké, ik had me voorgenomen om niet meer per dag te gaan vertellen wat ik heb gedaan. Te langdradig en te saai voor jullie om in meengenomen te worden, maar toch houd ik wel een beetje die lijn erin om het wat makkelijker te maken. Zaterdag is hier altijd de chill-dag, er zijn geen ministries dus iedereen kan doen waar hij of zij zelf zin in heeft, dus ook Emily, Josh en ik besloten dat te doen door naar Jinja town te gaan en even heerlijk te lunchen.
Zondag was ik door Suzan, buurvrouw van vorig jaar red., uitgenodigd om naar haar kerk te komen. YWAM Hopeland heeft zelf geen eigen kerk en iedereen gaat daarom ook naar verschillende kerken. De dienst duurde 3 uur, dus dat viel enorm mee en de worship was zeker goed. Ik denk dat we met zo’n 40 mensen bij elkaar zaten in een klein gebouwtje maar er was zoveel vreugde en blijdschap, niet normaal gewoon. Ik denk dat we wel iets van hen kunnen leren. De pastor sprak over je geloof in praktijk brengen. Hier is het heel normaal dat de pastor als het ware om respons vraagt van zijn gemeente, dus ‘halleluja’ en ‘amina’ hoor je vaak genoeg. Maar welk gezicht trekken we erbij? Vaak kijken we verveeld en zeggen halleluja omdat de ander dat zegt of omdat het een gewoonte is. Maar hoe tof is het dat je zo’n respons mag geven op zulke mooie dingen die de pastor zegt? Dus lach en dans in je hart zodat men het kan zien op je gezicht.
In de avond dingen Gareth, Alice en Emily terug naar de UK na een jaar hier te zijn geweest. Enorm jammer dat ze weg zijn gegaan want het zijn schatten van mensen met een hart voor God.
Ministries
CRO – Child Restoration Outreach
Ja, voor het eerst naar de straatkinderen in Jinja. Samen met Dan, Frank en Josh. CRO is een soort van centrum voor straatkinderen in Jinja waar ze van maandag-vrijdag van 8-5 welkom zijn voor scholing, maaltijden en sport en spel. Het zijn schatten van kinderen, maar je ziet dat ze allemaal een eigen verhaal met zich meedragen. Frank deelde een verhaal over dat God iedereen uniek heeft gemaakt. Binnen de groep zijn er namelijk ook verschillende regio’s waar de kids vandaan komen. Karamajong en Lusoka zijn de grootste hiervan. Hij daagde ons uit om in verschillende groepen een dans aan te leren en die vervolgens te performen aan elkaar. Dat was echt heer-lijk om te zien hoe ze veranderen als ze eenmaal een trommel horen en vervolgens helemaal losgaan.
Ook de leidster van het centrum deelde een verhaal over ‘dream big’. Als je in je droom blijft geloven, dan kan je enorm veel bereiken. Of je nou een docent of een verpleegkundige wil worden.
Er was 1 meisje Vicky, van een jaar of 7, wat mijn aandacht trok vanwege haar shirt. Ze droeg een normaal blauw shirt maar op de achterkant van het shirt stonden de woorden: “Every child belongs in a home.” Ze zal dat shirt niet met opzet hebben gedragen maar het raakte mij omdat het zo’n enorm contrast is met waar zij leeft, op de straat. Nou niet bepaald een plek van veel liefde en geborgenheid.
Ziekenhuis
Ik heb nooit gehouden van ziekenhuizen dus ook niet van de ziekenhuizen in Uganda, ook niet in Jinja. Maar de ministry was er, dus ook ik mocht mee naar binnen. Het idee van de ministry is dat je naar binnengaat, contact legt met de patiënten en vraagt of je mag bidden voor ze. Ik was gewaarschuwd voor de lucht die er hangt, maar het viel deze keer mee. Ik heb gebeden voor Ko en Judith. Ko heeft een open botbreuk in zijn been overgehouden aan een ongeluk en ik heb samen met hem wat gekleurd en wat in zijn schrift geschreven. Hij mist het voetballen, vertelde hij. We hebben gebeden of hij snel weer mag voetballen. Judith heeft aids en ze komt steeds meer in een verder stadium. Ze was enorm mager en haar been is geamputeerd omdat het gewoon helemaal rot was. En haar enige familie, haar dochter, is van haar weggelopen. Wat hier in Uganda anders werkt dan in Nederland, is dat je familie zorg voor je draagt in het ziekenhuis. Dus zij neemt het eten en drinken mee. Je kan begrijpen dat als je geen familie hebt of die familie andere prioriteiten heeft, je alleen achtergelaten wordt zonder eten, drinken en zorg. Dat was ook bij Judith het geval. Ik heb gebeden voor kracht en Gods zegen over haar leven.
Home of Hope
Ik geniet elke keer als ik bij Home of Hope ben, ook al is het soms zo zielig om te zien hoe sommige kinderen erbij liggen. Maar iedere aanraking of lach kan al zoveel doen. Sommige kids kunnen trouwens goed Engels spreken, dus daar kan je dan goed mee communiceren terwijl anderen alleen maar op een matje liggen. Ook is er een nieuwe baby bij gekomen van een paar maanden oud; een schatje.
Gevangenis
Dit keer waren niet alleen wij in de gevangenis, nee, ook het Nederlandse team was er en zij hadden het programma voorbereid. Wel raar om weer Nederlands te praten omdat alle gesprekken die ik hier voer in het Engels zijn. Het was goed om weer in de gevangenis te zijn. Je vergeet dat je in een gevangenis bent als je de vrouwen ziet lachen. Ook lachen om mij, want ik vroeg of ik wat mocht voorlezen uit hun Lusoga-Bijbel. Allemaal lachen natuurlijk, want mijn uitspraak kan nog wel wat verbetering gebruiken.
Alleen-zijn
Nu ik dit schrijf, zaterdag 23 juli, ben ik hier al bijna 2 weken en is Josh gisteren weggegaan en voel ik me soms alleen. Maar het rare is, dat als ik maar even dat moment voel van alleen-zijn merk, er op mijn deur geklopt wordt of dat er iemand naast me komt zitten bij de WIFI. Echt een enorme zegen en knipoog van boven. Dus alleen hoef ik me hier niet te voelen.
Gesprekken
Gesprekken. Ik hou d’r zo van. Praten met Frank over de toekomst, met Vic over de cultuur in Holland (als we die nog hebben), met Prince en Mugabe over het ontvangen van complimenten, met William over het ontmoeten van zijn ouders (jaja) en met Suzan over haar dromen. Ik geniet er echt enorm van dat iedereen zo openstaat voor ontmoetingen en gesprekken.
Foto’s?
Sommige mensen vragen om foto’s. Ja. Die heb ik niet zoveel gemaakt. Ik neem mijn camera mee naar de ministries als ik er voor het laatst ben, dus dan kan je wat foto’s verwachten.
Bedankt voor het volgen! Hoop dat je geniet van je vakantie!
Liefs, Fleur
De eerste blog in Uganda
Nou, ik ben er hoor! Het duurde even voordat ik WIFI had gevonden, maar I’m fine. Zal ik maar gewoon bij het begin beginnen?
Maandag
Alles was ingepakt, dus ready to go! Broertje en zusje in de vroege ochtend nog uit bed gesleurd om me een knuffel te geven en we waren klaar om te gaan naar Schiphol. Ik kan wel heel stoer doen alsof ik geen zenuwen had, maar die had ik echt wel. Ik heb alleen nog maar groepsreizen gemaakt en ben nu voor het eerst alleen. Echt alleen. Wat voel je je dan gelijk zo klein tussen al die mensen. Thuis had ik al ingecheckt dus het was alleen een kwestie van bagage inleveren en gaan. Dat dacht ik. Maar mennn, wat was het druk bij het controleren van handbagage! Bizar. Dus dat zorgde ervoor dat ik een sprintje mocht gaan trekken naar gate G04. Gelukkig gehaald en ik kwam terecht naast een enorm lieve Nederlandse vrouw.
Na zo’n 8 uur vliegen kwamen we aan in Kigali, Rwanda, waar we vervolgens een uur op onze stoelen moesten blijven zitten zodat passagiers in en uit konden stappen om daarna weer terug te vliegen naar Entebbe. Beetje krom, want Kigali ligt verder dan Entebbe, maar ook de KLM gaat blijkbaar bezuinigen. Aangekomen in Entebbe ruikt het weer heerlijk naar Uganda. En die geur is niet uit te leggen. Het zou echt tof zijn als ik ‘m kon vangen in een potje en allemaal aan jullie kon laten ruiken hoe Afrika of Uganda dan echt ruikt.
Rond 22.45 kon ik dan op zoek gaan naar mijn bagage en daarna naar mijn chauffeur. Gelukkig stond hij daar mooi klaar met een bordje ‘Fleur van Snippenberg.’ Te gek, op naar een rit van 3,5 uur naar Jinja. Ik had verwacht dat ik in slaap zou vallen, maar dat gebeurde niet. Ik had namelijk hele leuke gesprekken met Peter, de chauffeur. Over de Nederlandse taal, over de boda-boda’s zonder achterlichten, dat hij mij ging leren auto rijden in Uganda omdat ik mijn rijbewijs nog niet heb, the Lion King; enorm gezellig. Rond een uur of 2 kwamen we aan op de basis en stond Anne Brit voor mij klaar. Ze is de coördinator van de vrijwilligers op de basis sinds een jaar en ik mag ook in haar huisje verblijven, want ze gaat 5 weken naar Noorwegen, waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Maar eerst mocht ik nog even bij Emily op de kamer slapen, een meisje van 19 die woont in Engeland en na haar DTS langer in onder andere Uganda bleef. Een enorm gezellig en liefdevol mens, helaas gaat ze zondag weer naar huis net zoals een stel uit Engeland.
Dinsdag
Na wat geslapen te hebben, zag ik mijn kamer en de basis bij daglicht. Beestjes, allemaal beestjes. Welkom in Afrika. Het maakt niet uit waar je kijkt, overal zie je wel beestjes vliegen of lopen. Ook mocht ik weer gebruik maken van de koude douche waar ik dan toch weer even aan moet wennen. Emily is vandaag mee met het evangelism team, waar ik ook verder mee ga optrekken, maar vandaag neem ik nog wat rust. Ik merk gelijk dat het op reis gaan in een groep echt anders is dan reizen alleen. Als je in een groep gaat zijn die mensen een soort van je kleine community, je familie voor een poosje. Nu ik alleen ben merk ik dat ik die familie als het ware zelf moet gaan creëren. Dat is niet erg, maar ik moet er wel aan wennen. En ook mijn spraak moet er aan wennen zo ineens te switchen naar alleen maar Engels. Ik heb wat mensen van vorig jaar ontmoet en een knuffel gegeven maar ook heb ik weer nieuwe mensen leren kennen.
Tijdens de lunch (posho en bruine bonen) heb ik gepraat met Jonathan, die ik nog kende van vorig jaar van het evangelism team en daarna heb ik nog wat rust gepakt. Suzan, onze buurvrouw van vorig jaar kwam langs met chapati (soort van dikke deegpannenkoek en het is heer-lijk) dus ook wij hebben weer even bij gekletst. Tijdens het eten maakte ik kennis met het team uit Cambridge, 8 studenten die gaan om het Evangelie te verspreiden, zo tof. Ook stond er een hele lange jongen op, Sam, hij kwam naar me toe en zei: “Spreek je ook Nederlands?” Well, didn’t see that coming. Zijn vader is Engels en zijn moeder Nederlands, dus hij verstaat Nederlands volledig maar soms is het lastig om terug te praten voor hem in het Nederlands. Ondanks dat ik nog geeneens 24 uur hier was, genoot ik ervan om weer even Nederlands te praten. Je voelt dan ook heel even een soort van connectie, haha. Die avond kon ik ook gezellig meedoen met de-briefing en een Bijbelstudie. Toch tof en lief dat je al zo snel wordt opgenomen in het geheel. Op naar de volgende dag: outreach!
Woensdag
Iedere ochtend start met een ontbijt om 07.30. Ugandese thee, een banaan en brood. Moet er even aan wennen, maar dat zal vast goed komen. Daarna was er intersession, een meeting met veel mensen op de basis waar aan het begin gezongen wordt en daarna gebeden. Ik moet nog wel wennen aan de manier van bidden en hoe alles hier gaat, lekker luid en duidelijk. We hebben in groepen gebeden voor de mensen die na hun School of Biblical Studies naar Rwanda, Ethiopië en Kenia gaan om daar uitleg te geven over de Bijbel. Hoe krachtig gebed is, merk je gelijk. Het is ook zo mooi om met verschillende nationaliteiten daar te zitten en samen één te zijn in God.
In de ochtend ben ik samen met Gareth (UK), Emily (UK), Frank (Uganda) en Dan (Canada) naar Home of Hope gegaan, een huis voor gehandicapte kinderen waar zorg wordt geboden. Net als vorig jaar moest ik weer even een drempel over omdat het toch een Ugandees huis is, waar alleen liefde geven soms niet genoeg is. Enorm veel vliegen, huilende kids, geen luiers, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Shocking. Ik kan natuurlijk daarin blijven hangen door alleen maar te zoeken naar de punten waar verbeterd kan worden, maar ik kan ook gewoon helpen op het moment waar ik ben om in ieder geval die kids een keer te laten lachen. Dus dat deed ik samen met het team. Gewoon even spelen, optillen, knuffelen, meegesleurd worden omdat ze je van alles willen laten zien. Gewoon genieten en liefde geven.
Tijdens de lunch maakte ik kennis met Josh, een jongen van mijn leeftijd uit Engeland die hier ook alleen zit en nu vooral nog lesgeeft op de preschool maar volgende week gaat hij mee met het evangelism team, dus dat is gezellig aangezien er zoveel mensen weggaan. Ook sprak ik met Barbara mijn nieuwe buurvrouw uit Hongarije die dacht dat ik uit Noorwegen of Zweden kwam. Of dat een compliment is, weet ik niet :) Verder heb ik Julius ontmoet die me nog herkende van vorig jaar en ben ik verhuisd van mijn kamer met Emily naar mijn eigen plekje. In de avond, na de heerlijke bonen met posho, mocht ik meedoen met de bijbelstudie van het team uit Cambridge.
Donderdag
Vandaag was het praying and fasting, wat inhoudt dat je bidt en vast. De hele ochtend hebben we gebeden en iedere keer (iedere 2e donderdag van de maand) heeft praying and fasting een bepaald thema. Deze keer was het thema ‘vluchtelingen’. Over de hele wereld zijn er 60.000.000 vluchtelingen en daar hebben we in groepen uitvoerig voor gebeden.
In de middag ben ik samen met Frank, Gareth, Josh, Emily en de hele Cambridge groep naar de gevangenis geweest om daar bijbelstudie te houden, te vertellen en samen God te prijzen. We mogen van de regering alleen maar in het vrouwengedeelte komen, maar dat was alleen al zó bijzonder. Telefoons en camera’s werden ingeleverd bij de bewakers en we stapten een klein lokaal binnen waar even later de vrouwen in genummerde gele overalls binnenkwamen. Sommigen met kind, sommigen zonder. Je mag namelijk tot 2 jaar je kind in de gevangenis bij je hebben, ouder is niet mogelijk. Het was zo bijzonder om te mogen delen over God en de vreugde en blijdschap te zien, op zo’n plek als de gevangenis. Eerst zaten we met alle vrouwen, om en nabij de 40, bij elkaar, maar daarna gingen we in groepen uiteen. Het raakte me toen een vrouw uit onze groep een lied voor ons wilde zingen met een pure en oprecht stem. Ze zong over haar verlangen naar het ‘nieuwe Jeruzalem’. Ik kijk uit naar de komende 3 keren dat ik er zal zijn.
’s Avonds hebben we pancakes gebakken, omdat de Cambridge mensen vrijdagochtend verder gaan en vertrekken naar Tanzania. Het was, als altijd, enorm gezellig en het zijn mensen met echt een enorm hart voor God. We hebben voor elkaar gebeden, wat zo enorm krachtig is.
Vrijdag
Na het ontbijt gingen de Cambridge mensen met de taxi, dus het was een halve ceremonie van gehuil, gelach en foto’s maken. Zometeen heb ik een Bijbelstudiegroep voor vrouwen met HIV/aids en vanmiddag ga ik waarschijnlijk iets leuks doen met Josh en Emily omdat we allemaal vrij zijn.
Dus: het gaat goed! Ik ontmoet enorm veel lieve mensen, bouw relaties op met lieve en gekke mensen en voortaan zeg ik gewoon tegen iedereen dat ik ‘Flower’ heet in plaats van Fleur, dat is veel makkelijker om uit te spreken namelijk.
Webale for following me! Bedankt voor je gebed!
Liefs,
Fleur
De laatste voordat ik vertrek!
In deze laatste blog voordat ik vertrek, schrijf ik over ‘het waarom’.
“En Fleur, wat wil jij later worden als je groot bent?” – “Ik wil zwarte kindjes helpen.” En toen besloot mijn kleuterjuf om een donkere Baby Born aan te schaffen zodat ik daarmee zoet kon zijn in de poppenhoek.
Toen was ik 4 jaar oud en nu ben ik 19 jaar. Nog steeds heb ik die droom, dat als ik later ‘groot ben’, misschien niet zozeer meer in lengte maar in wijsheid en ervaring, ik zwarte kindjes ga helpen. Natuurlijk zeg ik het niet meer op deze manier en is mijn vocabulaire in de jaren gelukkig wat toegenomen, maar in de kern is het nog wel wat ik wil. Wat mijn hart wil. Mijn hart breekt als ik kinderen zie die in armoede opgroeien zonder enig perspectief wetende dat ze zoveel talent hebben, maar gewoon simpelweg op de verkeerde plek geboren zijn. Dat kan ik toch niet zomaar laten gebeuren? Ik heb me daarom ook weleens afgevraagd waarom ik dan wél in Nederland ben geboren ben. In een rijk land waar ik volop kan ontplooien tot wie ik wil zijn. En anders creëer ik lekker zelf wel wat ik wil zijn. Ik heb me daarom ook weleens schuldig gevoeld dat ik hier geboren ben. Niet dat ik daar wat aan kon doen, maar toch: waarom ben ik hier geboren? Dat is toch vreselijk oneerlijk? Maar misschien is dat juist een kans. Een kans dat ik hier geboren ben om op mijn manier een klein beetje de gouden druppel op de gloeiende plaat te zijn. Een gouden druppel die smelt en impact laat zien. Groot of klein.
Lang wist ik niet hoe ik die passie van mijn hart moest vormgeven. Als klein kind zag ik de beelden op tv, hoorde over alle armoede in de kerk en op school ‘over de kindjes ver weg die niet naar school konden’, allemaal heel erg maar wat kon ik hieraan doen? Het verlangen groeide op de middelbare school om ergens naar toe te gaan en te helpen. Programma’s als 3 op Reis en Bestemming Onbekend hebben hier zeker aan meegewerkt, dus een kleine tip voor ouders: laat je kids niet die programma’s kijken want voordat je het weet hebben ze plannen gemaakt over een tussenjaar backpacken in Thailand. Maar stiekem zeg ik: laat ze genieten en gaan. :)
Voor mij werd het geen Thailand, maar ik was ervan overtuigd dat het Afrika zou worden. Waar precies maakte mij vrij weinig uit. Samen met wat vrienden maakten we plannen om naar Uganda te gaan en te helpen in een kindertehuis, maar dat ging helaas niet door. Ook fantaseerde ik in de derde klas (2011) al over een tussenjaar waar ik dan ein-de-lijk lang weg kon gaan en kon reizen. Dat tussenjaar kwam er, maar niet in de vorm van een reis. Ik hoefde namelijk niet lang te wachten; in december 2012 kwam ik ‘toevallig’ op de site van Zip your Lip terecht waar je kans maakte om een reis naar Afrika te winnen. Dat wilde ik wel, dus ik deed mee. Ik moest een sponsor zoeken voor een kindje en kon vervolgens op gesprek komen bij World Vision in Amersfoort. Die sponsor zoeken was makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien bijna ieder christelijk gezin wel voorzien is van een kindje via Compassion, Woord en Daad, Red een Kind, World Vision of noem maar op en ook ikzelf was al voorzien van een topper uit Uganda. MAAR gelukkig, ik vond een sponsor en mocht op gesprek. Een week later werd ik gebeld: ik mocht mee! Op jongerenreis en projectbezoek naar Zimbabwe samen met medewerkers van World Vision en een filmteam. Tijdens de eerste voorbereidingsbijeenkomst werd verteld dat het een ‘life-changing experience’ zou worden. Een moeilijke Engelse term waar ik, met m’n 15 jaar, nog weinig bij voor kon stellen.
Maar life-changing was die reis zeker. Eindelijk kwam ik dan in Afrika, het continent wat zo verschillend is maar ook zo rijk. Rijk aan cultuur, aan liefde, aan geloof. Maar arm. Niet geestelijk arm, maar fysiek arm. Dat was de eerste keer dat ik in contact kwam en ik gesprek kwam met mensen die gewoon écht geen toekomst meer hadden. Toen ik terugkwam werd ik Youth Ambassador van World Vision, wat ik nu nog steeds overtuigd ben. Ik heb reizen gemaakt naar Oekraïne, Kenia en Uganda en maandag mag ik teruggaan naar het prachtige Uganda. Wat het dan toch precies is? Wat het dan toch is dat ik van Afrika ben gaan houden? Ik zou het je graag willen uitleggen, maar woorden schieten tekort. Ik zou je al m’n foto’s en filmpjes willen laten zien, maar beelden schieten tekort. Alles wat ik zeg of laat zien doet tekort aan hoe Afrika is.
En het klinkt misschien stom, maar op de één of andere manier raakte ik gewend aan de armoede die ik zag. Mensen in sloppen, kinderen die bedelen, jonge meiden die op het land werken en daarom niet naar school kunnen. Ik schrok daarom ook een beetje van mezelf, omdat ik daaraan gewend raakte als het ware. Totdat we afgelopen zomer in de sloppen van Masese waren, in Jinja. Daar werd ik en werd mijn hart weer opnieuw geraakt door de armoede en de mensen die daar wonen. Het is bizar en het blijft bizar dat er zoveel mensen ter wereld leven met een uitzichtloos bestaan. Maar weet je wat het toffe is? Zelf zijn ze helemaal niet chagrijnig of zijn ze verdrietig of zouden ze huilen wat wij, Nederlandse mietjes, al wel snel zouden doen. Ze zijn prachtig. Ze zijn tevreden en zo vreselijk dankbaar. Ik werd opnieuw geraakt en dat zette me weer in beweging.
Ik had mezelf voorgenomen om deze zomer niet weer naar Afrika te gaan (dat is ook weer mijn voornemen voor volgend jaar), maar dat voornemen was al snel van de baan. Ik moest weer terug want ik miste Uganda, wetende dat daar echt levens worden veranderd en toekomst wordt geboden aan zoveel kids. Dus ik boekte mijn ticket en aankomende maandag vertrek ik. Rechtstreeks naar Entebbe, waar ik in de avond zal landen en weer Uganda zal ruiken. Hoe dat ruikt? Dan zal je toch echt zelf een keer moeten gaan. Aanrader.
Ik sluit af met een quote van Katie Davis, Amerikaanse vrouw die 13 meiden heeft geadopteerd en in Uganda woont: “I have learned that I will not change the world. Jesus will do that. I can, however change the world for one person. So I keep loving one person at a time.”
Ik ga verder inpakken, de laatste dingen shoppen, wat Luganda leren en mijzelf mentaal voorbereiden op 4 weken Uganda. Het zou tof zijn als je me wil volgen, ik hoop sowieso 1 keer per week een verhaal te plaatsen! En op Facebook zullen vast wat foto’s verschijnen.
Webale! (Dankjewel!) En geniet ook van jullie zomer!
Liefs, Fleur
Ein-de-lijk écht aftellen
Vandaag is de dag dat ik heb besloten om maar eens écht te gaan beginnen met het aftellen naar Uganda. Natuurlijk heb jij samen met mij meegeteld en weet je dat het inmiddels wel heeeel dichtbij komt. Namelijk nog maar13 dagen! Jaaaa, nu kan het aftellen dan écht beginnen.
Bij de laatste Praise Plus van het seizoen mocht ik vertellen over mijn reis en liet ik een filmpje zien van Home of Hope, een huis voor lichamelijk- en geestelijk gehandicapte kids in Jinja met ieder kind een verschrikkelijk verhaal van hoe ze daar terecht zijn gekomen. Een plek waar ik weer werd stilgezet bij de keiharde realiteit van Uganda, wat schuilgaat achter die glimlachen van alle kids. In Uganda werd ik daar stil bij gezet, maar ook tijdens de Praise toen het filmpje afspeelde schoten mijn ogen vol. Ik had mijn praatje niet voorbereid, want ik besloot te spreken vanuit mijn hart. En dat deed ik. Met een enorm mooi bedrag mag ik namens onze gemeente en nog breder, de mensen in Uganda zegenen. Bedankt!
Ja. Als ik heel eerlijk ben weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven. De laatste voorbereidingen zoals lange rokken shoppen en preken schrijven zijn begonnen, maar of ik dan ook écht besef dat ik over 2 weken weer die mooie mensen zie en Uganda ruik? Nee. Totaal niet eigenlijk. En als mensen vragen over mijn plannen deze zomer, vertel ik over Uganda. ‘Oh, en met wie ga je dan?’ ‘Ik ga alleen’. Een reactie die ik soms hoorde was: ‘Oh, wat dapper, dat is echt knap van je!’ Ja, enorm aardig dat het wordt gezegd, maar tegelijkertijd mag ik met zo’n toffe en betrouwbare God ook vertrouwen dat het goed zal gaan en goed zal komen. En dat gaat het ook! Als ik heeeeel eerlijk naar mezelf kijk vind ik het nu wel wat spannender dan de andere reizen, maar gelukkig ben ik gezegend met een portie Hollandse nuchterheid. :)
Volgende week zal ik nog wat posten over waarom ik naar Uganda ga en waarom ik uberhaupt een hart heb voor het continent Afrika. Wil je meebidden voor de basis in Uganda dat ze vasthouden aan hun geloof en zich niet laten weerhouden en doorgaan met het showen van Jezus’ liefde? En wil je ook voor mij bidden voor meer rust, goede voorbereidingen en dat ik straks ook echt tot zegen mag zijn in Uganda?
Thanks voor het volgen!
Liefs,
Fleur
Onbegrip maar verlangend
Ik zal gelijk maar met de deur in huis vallen: ik snap er geen zak van. Ik wil het begrijpen, maar ik kan het niet. Ik zeg dat ik het begrijp, maar begrijpen zal ik het nooit. Begrijpen maar niet voelen. Of begrip zonder gevoel kan? Nooit echt, zal ik het begrijpen. En de vraag is of ik dat wil.
Ik zal nooit echt kunnen begrijpen wat het is om in een land te leven waar je het recht hebt om te stemmen maar het vervolgens niet doet, omdat het toch geen nut heeft. Ik zal nooit echt kunnen begrijpen wat het inhoudt om te leven in een land waar het echte verhaal niet kan worden verteld. Ik zal nooit echt kunnen begrijpen hoe het voelt om je machteloos te voelen omdat hetgene wat je wilt zeggen en wilt doen, je alleen maar zal tegenwerken.
Ik weet niet of ik het wel wil begrijpen, wat schiet ik daarmee op?
Deze frustratie komt niet zomaar uit de lucht vallen. Laatst keek ik de documentaire ‘Pen & het zwaard’. Een Nederlandse journaliste reist de wereld over om te zien wat journalisten riskeren in hun vak en waarom hun passie blijft ondanks alle spanningen en doodsbedreigingen. Ze begint haar reis in Uganda waar ze werkt met Ntege Williams; een journalist met een ongedwongen passie die zo ver gaat dat hij niet eens meer in samen met zijn vrouw en kinderen in 1 huis woont, omdat zijn vrouw het te gevaarlijk vindt en zich niet meer veilig voelt. Mijn mond valt open van verbazing, waar ik steeds weer in blijf vallen. Zijn camera is 3 keer kapot gemaakt door het leger en politie, hij is in elkaar geslagen, kan en mag zijn verhaal niet doen, maar toch houdt hij vast aan zijn passie: mensen een stem geven die geen stem hebben. Vol kracht en niet te stoppen.
Uganda.
Afgelopen week moest de sociale media een paar dagen plat, omdat de president van Uganda opnieuw beëdigd moest worden. Ik vroeg een vriend in Uganda waarom: “He fears people to post stuff.” Hij maakt mensen bang om ‘boze dingen’ over hem te schrijven in de krant of op de sociale media. In mijn ogen mag de waarheid niet verteld worden. Kranten worden gecensureerd tot in details. Anders loop je zo de kans dat je wordt opgepakt.
Uganda.
Het doet me denken aan de sloppen van Masese in Jinja waar ik afgelopen zomer was en wij werden rondgeleid door tienermoeders. Midden in de sloppen zagen we huizen met rode kruisen erop. Ik vraag aan Josephine waarom dat is. “De regering wil hier een weg aanleggen, dus alle huizen met de kruisen zijn de huizen die weg moeten.” “Maar wat gebeurt er met de mensen die in die huizen wonen?” “Die mensen staan op straat.” Ik moest eerst even nadenken en de woorden tot me door laten dringen. Ik keek naar de kleine kinderen die rondom hun huisjes speelden. Ze moesten eens weten.
En toch. Toch wil ik het begrijpen. Of wil ik het proberen te begrijpen. Proberen te begrijpen wat ik van Uganda moet denken, waar ik soms geen zak van snap. Toch heb ik het verlangen om te willen begrijpen en met mensen van hart tot hart te praten over hun mening, waarden en normen. We gaan het zien!
Onbegrijpelijk, maar met een vurig verlangen.
P.S. Ik zou het echt tof vinden als je me volgt, dus geef je mail op en je ontvangt een mailtje als ik een blog heb gepost.
P.S.S. NOG MAAR 58 DAGEN!
Het aftellen kan beginnen!
"Het is zo fijn om daar te zijn. Ook al sta ik dan midden in de armoede, ik ben op mijn plek. Het past gewoon bij mij. Het is niet zo dat ik niet onder de indruk ben van armoede, maar ik vind het heerlijk om connecties te maken. Van mens tot mens. We zijn als mens ook ten diepste gemaakt voor relaties, om elkaar écht te zien. Dus niet als rijke westerling rondlopen en zeggen 'wat erg, die armoede' maar meer: wie ben jij, waar sta jij, en mag ik je ontmoeten."
Dit waren de woorden van Nienke Westerbeek na haar reis naar Kenia. Nienke is de nieuwe directrice van Compassion en haalt de woorden uit mijn mond. Soms vind ik het lastig om te zeggen wat het dan precies is met die passie voor Afrika van mij. En ik kan het vaak niet goed uitleggen. Waarom ik dan zo nodig daarheen moet. Waarom ik niet 'gewoon' in Nederland blijf. Maar dit citaat komt aardig aan de buurt.
En ik mag weer gaan. Aankomende zomer mag ik voor 4 weken weer dienen op de basis van YWAM; Hopeland. De plek waar mensen wonen die ik mijn familie kan noemen. Ik ga sowieso op dinsdag en donderdag mee met het evangelism team naar Home of Hope (huis voor geestelijk- en lichamelijk gehandicapte kinderen), de gevangenis en het ziekenhuis. Ook hoop ik weer mee te doen met de bijbelstudie op vrijdag voor de met HIV besmette vrouwen waar steeds weer een stukje hoop wordt gedeeld. Omdat ik als Nederlander graag alles vantevoren wil plannen en ik bang ben dat ik niks te doen zal hebben, heb ik ook contact gelegd met 2 andere projecten.
Afgelopen zomer hebben we de Nederlandse jonge vrouw Diede ontmoet; zij heeft een project voor tienermoeders in de sloppen van Jinja, in Masese. Ze heeft aangeboden dat ik daar aan de slag kan met dingen als muziek, leren lezen, schrijven, maar ook gewoon helpen met de zorg voor de kids. Ook zit er in Jinja Town een project waar ik kan helpen bij het babie's home of in Kibuye village; een klein dorp naast Jinja. En dat allemaal wanneer ik tijd heb om te komen. Typisch een stukje van Afrikaanse gastvrijheid.
Ik ben enorm benieuwd. Voor het eerst alleen, vertrouwend op mijn Nederlandse Engels wat nou nog niet echt je-van-het is, alleen vliegen. Maar ik heb er ook zoveel zin in, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan het mooie Uganda denk.
Nog 104 dagen te gaan. Ik hoop een stukje van mijn hart te laten zien en te delen. Volg jij me?
Webale!
Liefs, Fleur