Ik zal gelijk maar met de deur in huis vallen: ik snap er geen zak van. Ik wil het begrijpen, maar ik kan het niet. Ik zeg dat ik het begrijp, maar begrijpen zal ik het nooit. Begrijpen maar niet voelen. Of begrip zonder gevoel kan? Nooit echt, zal ik het begrijpen. En de vraag is of ik dat wil.

Ik zal nooit echt kunnen begrijpen wat het is om in een land te leven waar je het recht hebt om te stemmen maar het vervolgens niet doet, omdat het toch geen nut heeft. Ik zal nooit echt kunnen begrijpen wat het inhoudt om te leven in een land waar het echte verhaal niet kan worden verteld. Ik zal nooit echt kunnen begrijpen hoe het voelt om je machteloos te voelen omdat hetgene wat je wilt zeggen en wilt doen, je alleen maar zal tegenwerken.

Ik weet niet of ik het wel wil begrijpen, wat schiet ik daarmee op?

Deze frustratie komt niet zomaar uit de lucht vallen. Laatst keek ik de documentaire ‘Pen & het zwaard’. Een Nederlandse journaliste reist de wereld over om te zien wat journalisten riskeren in hun vak en waarom hun passie blijft ondanks alle spanningen en doodsbedreigingen. Ze begint haar reis in Uganda waar ze werkt met Ntege Williams; een journalist met een ongedwongen passie die zo ver gaat dat hij niet eens meer in samen met zijn vrouw en kinderen in 1 huis woont, omdat zijn vrouw het te gevaarlijk vindt en zich niet meer veilig voelt. Mijn mond valt open van verbazing, waar ik steeds weer in blijf vallen. Zijn camera is 3 keer kapot gemaakt door het leger en politie, hij is in elkaar geslagen, kan en mag zijn verhaal niet doen, maar toch houdt hij vast aan zijn passie: mensen een stem geven die geen stem hebben. Vol kracht en niet te stoppen.

Uganda.

Afgelopen week moest de sociale media een paar dagen plat, omdat de president van Uganda opnieuw beëdigd moest worden. Ik vroeg een vriend in Uganda waarom: “He fears people to post stuff.” Hij maakt mensen bang om ‘boze dingen’ over hem te schrijven in de krant of op de sociale media. In mijn ogen mag de waarheid niet verteld worden. Kranten worden gecensureerd tot in details. Anders loop je zo de kans dat je wordt opgepakt.

Uganda.

Het doet me denken aan de sloppen van Masese in Jinja waar ik afgelopen zomer was en wij werden rondgeleid door tienermoeders. Midden in de sloppen zagen we huizen met rode kruisen erop. Ik vraag aan Josephine waarom dat is. “De regering wil hier een weg aanleggen, dus alle huizen met de kruisen zijn de huizen die weg moeten.” “Maar wat gebeurt er met de mensen die in die huizen wonen?” “Die mensen staan op straat.” Ik moest eerst even nadenken en de woorden tot me door laten dringen. Ik keek naar de kleine kinderen die rondom hun huisjes speelden. Ze moesten eens weten.

En toch. Toch wil ik het begrijpen. Of wil ik het proberen te begrijpen. Proberen te begrijpen wat ik van Uganda moet denken, waar ik soms geen zak van snap. Toch heb ik het verlangen om te willen begrijpen en met mensen van hart tot hart te praten over hun mening, waarden en normen. We gaan het zien!

Onbegrijpelijk, maar met een vurig verlangen.

P.S. Ik zou het echt tof vinden als je me volgt, dus geef je mail op en je ontvangt een mailtje als ik een blog heb gepost.

P.S.S. NOG MAAR 58 DAGEN!