Een bescheiden verontschuldiging is wel op zijn plaats. Al bijna 2 weken heb ik niets van me laten horen. Dat heeft 2 redenen.

Reden 1: Sommige mensen denken weleens dat Afrika of Uganda een luilekkerland is waar ‘hakuna matata’ en rustig leven de levensmotto’s zijn, maar dat is niet helemaal op z’n plaats. Van ’s morgens 7 tot ’s avonds 12 was ik druk en als ik dan eindelijk in mijn bed lag had ik eerlijk gezegd – sorry voor jullie – niet meer de kracht om even een blog te schrijven.

Reden 2: Mijn terugkomst in Nederland liep even iets anders dan ik had verwacht, want in plaats van dat ik mijn eerste nacht in mijn eigen bed doorbracht stond mijn bed in het Havenziekenhuis in Rotterdam (gespecialiseerd in tropenziekten). ’s Ochtends om 7 uur kwam ik aan in Nederland en om 6 uur was ik in Rotterdam. Om een lang verhaal kort te maken: ik moest blijven vanwege mijn hoge hartslag en mijn koorts, maar na veel onderzoek heb ik alleen maar een longinfectie wat mijn klachten veroorzaakte. Nu aan de antiobiotica en veel rust nemen in de hoop dat ik me alleen maar beter ga voelen.

Dan nu, het moment waarop jullie allemaal gewacht hebben: mijn laatste week in Uganda. Om het allemaal wat makkelijker en overzichtelijker te maken heb ik toch maar gekozen om van iedere dag een verslag te maken.

Zaterdag 30 juli

Zoals ik al schreef, was ik weer uitgenodigd op een bruiloft op de basis zonder dat ik het koppel kende. Deze bruiloft was wel anders dan de bruiloft vorige week omdat het stel de hele dag had georganseerd hier op de basis, dus ook de ceremonie. En wat was het een mooie dag. Ik hees me weer in mijn jurkje waar menigeen Afrikaans mannenhart sneller van ging kloppen, want dat was al zo bij de vorige bruiloft en ze smeekten (ik overdrijf niet want daar hou ik niet van) om hem ook vandaag weer aan te doen. Oké dan, ik ben de beroerdste niet. Op tijd, want zo zijn wij, ging ik samen met Nancy naar de bruiloft. Het was echt idyllisch. Alles was buiten en het was enorm mooi versierd met wit. De ceremonie was onder bomen met in het midden een klein podium voor het koppel. Amanda zei in haar gelofte: “I chose to love you, even when I don’t like you.” Hoe romantisch! De liefde spatte er vanaf.

Wie denkt dat alleen regent op bruiloften in het koude en natte Nederland, die heeft het mis. Na de ceremonie barstte de regen los en schuilde iedereen onder de omringende gebouwen. Het regenseizoen is namelijk van start gegaan en daarom is er iedere dag en ieder moment van de dag kans op een stortbui. Want als het regent, dan regent het ook extreem hard tot het bijna een storm lijkt. Gelukkig trekt de regen weg na ongeveer een half uur en kunnen we allemaal aan onze tafels gaan. Iedere tafel had een kaartje aan de parasol hangen met ‘vrienden’, ‘familie’, ‘hopeland’ of onze tafel ‘pastors’. Ja, zijn we helemaal niet, maar we moesten toch ergens een plek vinden. En in Uganda maakt dat niet zoveel uit. Daar is namelijk iedereen uitgenodigd op je bruiloft. Ik gok dat er ongeveer 300 mensen waren waarvan maar een klein gedeelte het koppel echt kende. Wat ik heftig vond waren de vele kinderen die schooiden bij het eten. Al deze kinderen wonen rondom de basis en als ze horen dat er een bruiloft is, trommelen ze al hun vrienden op en hopen ze zoveel mogelijk eten te kunnen vinden. Best wel triest en je voelt je dan ook best schuldig kan ik je vertellen, als je daar zo netjes en opgedoft in je jurkje aan een tafel zit te eten. Ik heb ook wel iets gegeven maar als je dat deed verzamelde zich al een hele schare om de tafel heen. Lastige situatie!

Na het aansnijden van de cake was daar het feest en heb ook ik me nog aan een dansje gewaagd. Zal er vast niet hebben uitgezien, maar gelukkig was het inmiddels al donker geworden. Rond 9 uur in de avond was het feest afgelopen en ben ik nog met 2 vrienden 2 horrorfilms gaan kijken om de dag ook erg romantisch af te sluiten.

Zondag 31 juli

Vandaag ben ik samen met John, Britanny, Jonathan, Brian, Michael en William naar Worship Harvest geweest. Een internationale kerk op 7 verschillende locaties in Uganda en overal waar ze zitten, zitten ze in een club of in een hotel. Ik heb echt enorm genoten van deze gemeente! Enorm gastvrij, kleinschalig, goede en duidelijke prediking maar ook de worship en de technologie was steengoed. Ze lieten een filmpje zien van een jongerenweekend waar sommige filmpjes in onze kerk nog een puntje aan kunnen zuigen. Sorry Gijs. Nee, grapje, maar het zat echt goed in elkaar! Na de kerkdienst was er ook nog een meeting voor alle visitors in de dienst en moesten we onszelf voorstellen aan elkaar.

In de middag was er een worship op de basis en heb ik heerlijk gespeeld met de kinderen van de staffleden op de basis. In de avond ben ik, op uitnodiging van, wezen eten bij Julius en Mary Okello samen met hun kinderen Ernest en Joseph. Oh men, wat hebben deze 2 mensen grote harten en wat maken ze mij aan het lachen en wat laten ze mij thuis voelen. Ik weet het zeker, als zij lachen, dan lach jij ook. Ze deelden over hun ministries en over hun leven op de basis. Ze zijn tot een enorme zegen hier.

Maandag 1 augustus

Vanochtend was het weer tijd voor devotion waar we niet voor geoefend hadden, want toen ik gisterenavond terug van het eten kwam, brandde er geen licht in de zaal en zag ik niemand dus ik dook lekker mijn bed in. Gelukkig kende ik 2 van de 3 nummers die we tijdens de devotion zelf ontdekten. Daarna was het tijd voor mijn allerlaatste evangelism teammeeting en hebben we samen koffie gedronken. Wat ben ik dankbaar voor deze lieve mensen! Toppers waarmee ik enorm kan lachen en waar ik mezelf kan zijn. En in de middag ben ik met 2 vrienden naar Jinja Town en Bugembe geweest.

Dinsdag 2 augustus

Een van mijn laatste ministry-dagen en de laatste keer dat ik daarom bij de straatkinderen en het ziekenhuis ben. Het was pittig om afscheid te nemen van de straatkinderen. Er was 1 meisje van 14 jaar die vertelde dat ze me iets wilde geven, maar ze had niks. Ze kon alleen maar van me houden. Mijn ogen liepen vol en ik gaf haar een knuffel. Ik kon even niks uitbrengen. ‘I love you too’ waren mijn laatste woorden aan haar. Ze vertelde dat haar ouders waren overleden en ze nu bij haar tante leefde. Haar droom was om weer naar school te gaan, vertelde ze met stralende ogen. En dat gaat haar zeker lukken ook.

Tussen de straatkinderen en het ziekenhuis halen we normaal altijd een chapati of een rolex maar omdat het mijn laatste keer was, nam Frank me mee uit eten in een westers én Ugandees restaurant. Lekker, even zelfgemaakte patat met kip in plaats van bruine bonen en rijst.

Samen met Frank had ik dit keer wel een fijne ervaring met het ziekenhuis. We gingen namelijk naar de afdeling van de zwangere vrouwen of de vrouwen die nog moesten bevallen. Ik heb daar mogen bidden voor Pamela die mij vroeg haar zoon een naam te geven, voor Myriam die haar kindje heeft verloren, voor Aïcha die enorm veel kou had en voor Debora die bevallen was in een theater. Het is een enorm wonder om die wondertjes daar te mogen vasthouden als ze nog zo klein zijn en ze dan weer terug te geven in de handen van hun liefdevolle moeders. Ook waarschuwden ze me alvast voor later met hun verhalen. Thanks anyways.

Woensdag 3 augustus

Voor de laatste keer mijn favoriete ministry: Home of Hope. Kleine schatten met heftige verhalen maar ze genieten zo van aandacht en een lied voor ze. Ik heb 1 rondje gelopen in de rolstoel met Rachida maar vooral aandacht geschonken aan de kids die binnen op de matjes lagen en niet veel naar buiten komen. Ik ga ze zeker missen en ik hoop dat ze nog lang gezond mogen blijven en dat de staff ze liefde blijft schenken waar het nodig is.

In de middag mocht ik weer in de keuken helpen met koken, samen met Florence. 2 Flowers in de keuken, want ook haar bijnaam is Flower. Samen weer groentes gesneden, rijst gekookt (voor 100 man) en matoke (bananen). Na het eten heb ik nog de hele avond goede gesprekken gehad met Mugabi en Frank. Wat een gozers. Typische mannenpraat, maar heerlijk kleine hartjes.

Donderdag 4 augustus

In de ochtend had ik mijn laatste “officiële” gesprek met de liefste Judith als mijn one-on-one. Ze weet me altijd te bemoedigen en aan het lachen te maken. Ik deel met haar de dingen die me hoog zitten maar ik vraag haar ook naar haar diepste dromen en haar ervaringen in haar huwelijk. Ze is namelijk getrouwd met Dan (Canadees) en ze hebben sinds 4 maanden een schat van een zoon, Jordan. Dat is niet altijd even makkelijk geweest, maar toch hebben ze voor elkaar gekozen en gekozen om hier in Uganda te wonen. Dat is trouwens iets wat ik aan ieder stel vraag: hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Soms ongemakkelijk, maar wel leuk als ze elkaar herinneren aan momenten en hun zin beginnen met ‘oh ja, weet je nog …’.

’s Middags gingen we voor het laatst naar de gevangenis, ook samen met het Nederlandse team. Voordat ik het vergeet: jullie krijgen allemaal de groetjes van Ruth, een prachtvrouw uit de gevangenis. Ik weet niet wat ze heeft gedaan, ik wil het ook niet weten. Maar wat ik weet is dat ze zich zo geliefd voelt en ze is zo oprecht gelovig. “We zien elkaar terug in de hemel”, zei ze. Lieve Ruth. We hebben gebeden in kleine groepjes wat zo krachtig is. Lastig blijft dat ze zo snel mogelijk de gevangenis uit willen en dat als prayer point hebben. Maar als ze meerdere moorden hebben gepleegd vind ik dat lastig om te bidden, maar gelukkig kent God de situatie. Deze plek en deze momenten waren sprankjes hoop temidden in de gevangenis.

Vrijdag 5 augustus

Women of Hope, voor de laatste keer genieten van de lachen van de vrouwen. Ze vertelden over hun struggles deze week en over hoe ze de omgang van Museveni vinden met de vluchtelingen. Ook vertelde ik dat het mijn laatste keer was hier en hebben ze voor mij gebeden maar heb ik ook voor hen mogen bidden. Ze zijn zo sterk en ik bid dat ze dat ook nog heel lang mogen blijven. Ook hebben ze een cadeau gegeven aan mij en aan de kerk, dus dat zal ik nog in de kerk laten zien en aan jullie/ons geven als kerk.

Weekend

Mijn laatste weekend zat vol met leuke dingen: uit eten, gesprekken met vrienden, een fijne kerk zelfs met Nederlanders, kaartjes schrijven, cadeau’s uitdelen. Het was druk maar vooral heel vervelend om afscheid te moeten nemen van mensen waarvan ik net veel ben gaan houden.

Maandag was dan mijn laatste dag: devotion, inpakken, schoonmaken, bijbelstudie, lunch en vervolgens 4 uur rijden naar het vliegveld. Daar hebben we nog chapati gegeten en afscheid genomen van elkaar met een traan. Op naar Nederland. Naar ‘thuis’.

Thuis. Waar ik nu ben en waar ik weer mag wennen aan de plek waar ik zit. Ik denk aan Ruth, aan Pamela en haar zoontje, aan Judith met haar stralende lach. Tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ik niks ergs heb opgelopen en dankbaar voor de zorg in de Nederlandse ziekenhuizen.

Ik wil jullie oprecht bedanken voor jullie lieve reacties, gebed en steun! Als ik hier weer wat langer ben zal ik jullie vertellen hoe het gaat en wat mijn verdere plannen zijn. Eerst tijd voor wat rust :)

Liefs, Fleur