Missie gefaald. Mijn missie was om mijn dagen hier goed bij te houden en elke dag wat te schrijven. Niet dus. Daarom heb ik iets nieuws bedacht; iedere avond als ik in bed lig pak ik mijn telefoon erbij en ga ik voice memo’s maken van mijn dag. Dat werkt veel beter.

En ook heb ik het volgende bedacht: ik ga meer highlights vertellen van wat ik doe en meemaak in plaats van dat ik iedere dag uitgebreid ga behandelen. Beetje verandering is niks mis mee, dacht ik zo.

Het weekend

Oké, oké, ik had me voorgenomen om niet meer per dag te gaan vertellen wat ik heb gedaan. Te langdradig en te saai voor jullie om in meengenomen te worden, maar toch houd ik wel een beetje die lijn erin om het wat makkelijker te maken. Zaterdag is hier altijd de chill-dag, er zijn geen ministries dus iedereen kan doen waar hij of zij zelf zin in heeft, dus ook Emily, Josh en ik besloten dat te doen door naar Jinja town te gaan en even heerlijk te lunchen.

Zondag was ik door Suzan, buurvrouw van vorig jaar red., uitgenodigd om naar haar kerk te komen. YWAM Hopeland heeft zelf geen eigen kerk en iedereen gaat daarom ook naar verschillende kerken. De dienst duurde 3 uur, dus dat viel enorm mee en de worship was zeker goed. Ik denk dat we met zo’n 40 mensen bij elkaar zaten in een klein gebouwtje maar er was zoveel vreugde en blijdschap, niet normaal gewoon. Ik denk dat we wel iets van hen kunnen leren. De pastor sprak over je geloof in praktijk brengen. Hier is het heel normaal dat de pastor als het ware om respons vraagt van zijn gemeente, dus ‘halleluja’ en ‘amina’ hoor je vaak genoeg. Maar welk gezicht trekken we erbij? Vaak kijken we verveeld en zeggen halleluja omdat de ander dat zegt of omdat het een gewoonte is. Maar hoe tof is het dat je zo’n respons mag geven op zulke mooie dingen die de pastor zegt? Dus lach en dans in je hart zodat men het kan zien op je gezicht.

In de avond dingen Gareth, Alice en Emily terug naar de UK na een jaar hier te zijn geweest. Enorm jammer dat ze weg zijn gegaan want het zijn schatten van mensen met een hart voor God.

Ministries

CRO – Child Restoration Outreach

Ja, voor het eerst naar de straatkinderen in Jinja. Samen met Dan, Frank en Josh. CRO is een soort van centrum voor straatkinderen in Jinja waar ze van maandag-vrijdag van 8-5 welkom zijn voor scholing, maaltijden en sport en spel. Het zijn schatten van kinderen, maar je ziet dat ze allemaal een eigen verhaal met zich meedragen. Frank deelde een verhaal over dat God iedereen uniek heeft gemaakt. Binnen de groep zijn er namelijk ook verschillende regio’s waar de kids vandaan komen. Karamajong en Lusoka zijn de grootste hiervan. Hij daagde ons uit om in verschillende groepen een dans aan te leren en die vervolgens te performen aan elkaar. Dat was echt heer-lijk om te zien hoe ze veranderen als ze eenmaal een trommel horen en vervolgens helemaal losgaan.

Ook de leidster van het centrum deelde een verhaal over ‘dream big’. Als je in je droom blijft geloven, dan kan je enorm veel bereiken. Of je nou een docent of een verpleegkundige wil worden.

Er was 1 meisje Vicky, van een jaar of 7, wat mijn aandacht trok vanwege haar shirt. Ze droeg een normaal blauw shirt maar op de achterkant van het shirt stonden de woorden: “Every child belongs in a home.” Ze zal dat shirt niet met opzet hebben gedragen maar het raakte mij omdat het zo’n enorm contrast is met waar zij leeft, op de straat. Nou niet bepaald een plek van veel liefde en geborgenheid.

Ziekenhuis

Ik heb nooit gehouden van ziekenhuizen dus ook niet van de ziekenhuizen in Uganda, ook niet in Jinja. Maar de ministry was er, dus ook ik mocht mee naar binnen. Het idee van de ministry is dat je naar binnengaat, contact legt met de patiënten en vraagt of je mag bidden voor ze. Ik was gewaarschuwd voor de lucht die er hangt, maar het viel deze keer mee. Ik heb gebeden voor Ko en Judith. Ko heeft een open botbreuk in zijn been overgehouden aan een ongeluk en ik heb samen met hem wat gekleurd en wat in zijn schrift geschreven. Hij mist het voetballen, vertelde hij. We hebben gebeden of hij snel weer mag voetballen. Judith heeft aids en ze komt steeds meer in een verder stadium. Ze was enorm mager en haar been is geamputeerd omdat het gewoon helemaal rot was. En haar enige familie, haar dochter, is van haar weggelopen. Wat hier in Uganda anders werkt dan in Nederland, is dat je familie zorg voor je draagt in het ziekenhuis. Dus zij neemt het eten en drinken mee. Je kan begrijpen dat als je geen familie hebt of die familie andere prioriteiten heeft, je alleen achtergelaten wordt zonder eten, drinken en zorg. Dat was ook bij Judith het geval. Ik heb gebeden voor kracht en Gods zegen over haar leven.

Home of Hope

Ik geniet elke keer als ik bij Home of Hope ben, ook al is het soms zo zielig om te zien hoe sommige kinderen erbij liggen. Maar iedere aanraking of lach kan al zoveel doen. Sommige kids kunnen trouwens goed Engels spreken, dus daar kan je dan goed mee communiceren terwijl anderen alleen maar op een matje liggen. Ook is er een nieuwe baby bij gekomen van een paar maanden oud; een schatje.

Gevangenis

Dit keer waren niet alleen wij in de gevangenis, nee, ook het Nederlandse team was er en zij hadden het programma voorbereid. Wel raar om weer Nederlands te praten omdat alle gesprekken die ik hier voer in het Engels zijn. Het was goed om weer in de gevangenis te zijn. Je vergeet dat je in een gevangenis bent als je de vrouwen ziet lachen. Ook lachen om mij, want ik vroeg of ik wat mocht voorlezen uit hun Lusoga-Bijbel. Allemaal lachen natuurlijk, want mijn uitspraak kan nog wel wat verbetering gebruiken.

Alleen-zijn

Nu ik dit schrijf, zaterdag 23 juli, ben ik hier al bijna 2 weken en is Josh gisteren weggegaan en voel ik me soms alleen. Maar het rare is, dat als ik maar even dat moment voel van alleen-zijn merk, er op mijn deur geklopt wordt of dat er iemand naast me komt zitten bij de WIFI. Echt een enorme zegen en knipoog van boven. Dus alleen hoef ik me hier niet te voelen.

Gesprekken

Gesprekken. Ik hou d’r zo van. Praten met Frank over de toekomst, met Vic over de cultuur in Holland (als we die nog hebben), met Prince en Mugabe over het ontvangen van complimenten, met William over het ontmoeten van zijn ouders (jaja) en met Suzan over haar dromen. Ik geniet er echt enorm van dat iedereen zo openstaat voor ontmoetingen en gesprekken.

Foto’s?

Sommige mensen vragen om foto’s. Ja. Die heb ik niet zoveel gemaakt. Ik neem mijn camera mee naar de ministries als ik er voor het laatst ben, dus dan kan je wat foto’s verwachten.

Bedankt voor het volgen! Hoop dat je geniet van je vakantie!

Liefs, Fleur