Nou, ik ben er hoor! Het duurde even voordat ik WIFI had gevonden, maar I’m fine. Zal ik maar gewoon bij het begin beginnen?

Maandag

Alles was ingepakt, dus ready to go! Broertje en zusje in de vroege ochtend nog uit bed gesleurd om me een knuffel te geven en we waren klaar om te gaan naar Schiphol. Ik kan wel heel stoer doen alsof ik geen zenuwen had, maar die had ik echt wel. Ik heb alleen nog maar groepsreizen gemaakt en ben nu voor het eerst alleen. Echt alleen. Wat voel je je dan gelijk zo klein tussen al die mensen. Thuis had ik al ingecheckt dus het was alleen een kwestie van bagage inleveren en gaan. Dat dacht ik. Maar mennn, wat was het druk bij het controleren van handbagage! Bizar. Dus dat zorgde ervoor dat ik een sprintje mocht gaan trekken naar gate G04. Gelukkig gehaald en ik kwam terecht naast een enorm lieve Nederlandse vrouw.

Na zo’n 8 uur vliegen kwamen we aan in Kigali, Rwanda, waar we vervolgens een uur op onze stoelen moesten blijven zitten zodat passagiers in en uit konden stappen om daarna weer terug te vliegen naar Entebbe. Beetje krom, want Kigali ligt verder dan Entebbe, maar ook de KLM gaat blijkbaar bezuinigen. Aangekomen in Entebbe ruikt het weer heerlijk naar Uganda. En die geur is niet uit te leggen. Het zou echt tof zijn als ik ‘m kon vangen in een potje en allemaal aan jullie kon laten ruiken hoe Afrika of Uganda dan echt ruikt.

Rond 22.45 kon ik dan op zoek gaan naar mijn bagage en daarna naar mijn chauffeur. Gelukkig stond hij daar mooi klaar met een bordje ‘Fleur van Snippenberg.’ Te gek, op naar een rit van 3,5 uur naar Jinja. Ik had verwacht dat ik in slaap zou vallen, maar dat gebeurde niet. Ik had namelijk hele leuke gesprekken met Peter, de chauffeur. Over de Nederlandse taal, over de boda-boda’s zonder achterlichten, dat hij mij ging leren auto rijden in Uganda omdat ik mijn rijbewijs nog niet heb, the Lion King; enorm gezellig. Rond een uur of 2 kwamen we aan op de basis en stond Anne Brit voor mij klaar. Ze is de coördinator van de vrijwilligers op de basis sinds een jaar en ik mag ook in haar huisje verblijven, want ze gaat 5 weken naar Noorwegen, waar ze oorspronkelijk vandaan komt. Maar eerst mocht ik nog even bij Emily op de kamer slapen, een meisje van 19 die woont in Engeland en na haar DTS langer in onder andere Uganda bleef. Een enorm gezellig en liefdevol mens, helaas gaat ze zondag weer naar huis net zoals een stel uit Engeland.

Dinsdag

Na wat geslapen te hebben, zag ik mijn kamer en de basis bij daglicht. Beestjes, allemaal beestjes. Welkom in Afrika. Het maakt niet uit waar je kijkt, overal zie je wel beestjes vliegen of lopen. Ook mocht ik weer gebruik maken van de koude douche waar ik dan toch weer even aan moet wennen. Emily is vandaag mee met het evangelism team, waar ik ook verder mee ga optrekken, maar vandaag neem ik nog wat rust. Ik merk gelijk dat het op reis gaan in een groep echt anders is dan reizen alleen. Als je in een groep gaat zijn die mensen een soort van je kleine community, je familie voor een poosje. Nu ik alleen ben merk ik dat ik die familie als het ware zelf moet gaan creëren. Dat is niet erg, maar ik moet er wel aan wennen. En ook mijn spraak moet er aan wennen zo ineens te switchen naar alleen maar Engels. Ik heb wat mensen van vorig jaar ontmoet en een knuffel gegeven maar ook heb ik weer nieuwe mensen leren kennen.

Tijdens de lunch (posho en bruine bonen) heb ik gepraat met Jonathan, die ik nog kende van vorig jaar van het evangelism team en daarna heb ik nog wat rust gepakt. Suzan, onze buurvrouw van vorig jaar kwam langs met chapati (soort van dikke deegpannenkoek en het is heer-lijk) dus ook wij hebben weer even bij gekletst. Tijdens het eten maakte ik kennis met het team uit Cambridge, 8 studenten die gaan om het Evangelie te verspreiden, zo tof. Ook stond er een hele lange jongen op, Sam, hij kwam naar me toe en zei: “Spreek je ook Nederlands?” Well, didn’t see that coming. Zijn vader is Engels en zijn moeder Nederlands, dus hij verstaat Nederlands volledig maar soms is het lastig om terug te praten voor hem in het Nederlands. Ondanks dat ik nog geeneens 24 uur hier was, genoot ik ervan om weer even Nederlands te praten. Je voelt dan ook heel even een soort van connectie, haha. Die avond kon ik ook gezellig meedoen met de-briefing en een Bijbelstudie. Toch tof en lief dat je al zo snel wordt opgenomen in het geheel. Op naar de volgende dag: outreach!

Woensdag

Iedere ochtend start met een ontbijt om 07.30. Ugandese thee, een banaan en brood. Moet er even aan wennen, maar dat zal vast goed komen. Daarna was er intersession, een meeting met veel mensen op de basis waar aan het begin gezongen wordt en daarna gebeden. Ik moet nog wel wennen aan de manier van bidden en hoe alles hier gaat, lekker luid en duidelijk. We hebben in groepen gebeden voor de mensen die na hun School of Biblical Studies naar Rwanda, Ethiopië en Kenia gaan om daar uitleg te geven over de Bijbel. Hoe krachtig gebed is, merk je gelijk. Het is ook zo mooi om met verschillende nationaliteiten daar te zitten en samen één te zijn in God.

In de ochtend ben ik samen met Gareth (UK), Emily (UK), Frank (Uganda) en Dan (Canada) naar Home of Hope gegaan, een huis voor gehandicapte kinderen waar zorg wordt geboden. Net als vorig jaar moest ik weer even een drempel over omdat het toch een Ugandees huis is, waar alleen liefde geven soms niet genoeg is. Enorm veel vliegen, huilende kids, geen luiers, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Shocking. Ik kan natuurlijk daarin blijven hangen door alleen maar te zoeken naar de punten waar verbeterd kan worden, maar ik kan ook gewoon helpen op het moment waar ik ben om in ieder geval die kids een keer te laten lachen. Dus dat deed ik samen met het team. Gewoon even spelen, optillen, knuffelen, meegesleurd worden omdat ze je van alles willen laten zien. Gewoon genieten en liefde geven.

Tijdens de lunch maakte ik kennis met Josh, een jongen van mijn leeftijd uit Engeland die hier ook alleen zit en nu vooral nog lesgeeft op de preschool maar volgende week gaat hij mee met het evangelism team, dus dat is gezellig aangezien er zoveel mensen weggaan. Ook sprak ik met Barbara mijn nieuwe buurvrouw uit Hongarije die dacht dat ik uit Noorwegen of Zweden kwam. Of dat een compliment is, weet ik niet :) Verder heb ik Julius ontmoet die me nog herkende van vorig jaar en ben ik verhuisd van mijn kamer met Emily naar mijn eigen plekje. In de avond, na de heerlijke bonen met posho, mocht ik meedoen met de bijbelstudie van het team uit Cambridge.

Donderdag

Vandaag was het praying and fasting, wat inhoudt dat je bidt en vast. De hele ochtend hebben we gebeden en iedere keer (iedere 2^e donderdag van de maand) heeft praying and fasting een bepaald thema. Deze keer was het thema ‘vluchtelingen’. Over de hele wereld zijn er 60.000.000 vluchtelingen en daar hebben we in groepen uitvoerig voor gebeden.

In de middag ben ik samen met Frank, Gareth, Josh, Emily en de hele Cambridge groep naar de gevangenis geweest om daar bijbelstudie te houden, te vertellen en samen God te prijzen. We mogen van de regering alleen maar in het vrouwengedeelte komen, maar dat was alleen al zó bijzonder. Telefoons en camera’s werden ingeleverd bij de bewakers en we stapten een klein lokaal binnen waar even later de vrouwen in genummerde gele overalls binnenkwamen. Sommigen met kind, sommigen zonder. Je mag namelijk tot 2 jaar je kind in de gevangenis bij je hebben, ouder is niet mogelijk. Het was zo bijzonder om te mogen delen over God en de vreugde en blijdschap te zien, op zo’n plek als de gevangenis. Eerst zaten we met alle vrouwen, om en nabij de 40, bij elkaar, maar daarna gingen we in groepen uiteen. Het raakte me toen een vrouw uit onze groep een lied voor ons wilde zingen met een pure en oprecht stem. Ze zong over haar verlangen naar het ‘nieuwe Jeruzalem’. Ik kijk uit naar de komende 3 keren dat ik er zal zijn.

’s Avonds hebben we pancakes gebakken, omdat de Cambridge mensen vrijdagochtend verder gaan en vertrekken naar Tanzania. Het was, als altijd, enorm gezellig en het zijn mensen met echt een enorm hart voor God. We hebben voor elkaar gebeden, wat zo enorm krachtig is.

Vrijdag

Na het ontbijt gingen de Cambridge mensen met de taxi, dus het was een halve ceremonie van gehuil, gelach en foto’s maken. Zometeen heb ik een Bijbelstudiegroep voor vrouwen met HIV/aids en vanmiddag ga ik waarschijnlijk iets leuks doen met Josh en Emily omdat we allemaal vrij zijn.

Dus: het gaat goed! Ik ontmoet enorm veel lieve mensen, bouw relaties op met lieve en gekke mensen en voortaan zeg ik gewoon tegen iedereen dat ik ‘Flower’ heet in plaats van Fleur, dat is veel makkelijker om uit te spreken namelijk.

Webale for following me! Bedankt voor je gebed!

Liefs,

Fleur