In deze laatste blog voordat ik vertrek, schrijf ik over ‘het waarom’.

“En Fleur, wat wil jij later worden als je groot bent?” – “Ik wil zwarte kindjes helpen.” En toen besloot mijn kleuterjuf om een donkere Baby Born aan te schaffen zodat ik daarmee zoet kon zijn in de poppenhoek.

Toen was ik 4 jaar oud en nu ben ik 19 jaar. Nog steeds heb ik die droom, dat als ik later ‘groot ben’, misschien niet zozeer meer in lengte maar in wijsheid en ervaring, ik zwarte kindjes ga helpen. Natuurlijk zeg ik het niet meer op deze manier en is mijn vocabulaire in de jaren gelukkig wat toegenomen, maar in de kern is het nog wel wat ik wil. Wat mijn hart wil. Mijn hart breekt als ik kinderen zie die in armoede opgroeien zonder enig perspectief wetende dat ze zoveel talent hebben, maar gewoon simpelweg op de verkeerde plek geboren zijn. Dat kan ik toch niet zomaar laten gebeuren? Ik heb me daarom ook weleens afgevraagd waarom ik dan wél in Nederland ben geboren ben. In een rijk land waar ik volop kan ontplooien tot wie ik wil zijn. En anders creëer ik lekker zelf wel wat ik wil zijn. Ik heb me daarom ook weleens schuldig gevoeld dat ik hier geboren ben. Niet dat ik daar wat aan kon doen, maar toch: waarom ben ik hier geboren? Dat is toch vreselijk oneerlijk? Maar misschien is dat juist een kans. Een kans dat ik hier geboren ben om op mijn manier een klein beetje de gouden druppel op de gloeiende plaat te zijn. Een gouden druppel die smelt en impact laat zien. Groot of klein.

Lang wist ik niet hoe ik die passie van mijn hart moest vormgeven. Als klein kind zag ik de beelden op tv, hoorde over alle armoede in de kerk en op school ‘over de kindjes ver weg die niet naar school konden’, allemaal heel erg maar wat kon ik hieraan doen? Het verlangen groeide op de middelbare school om ergens naar toe te gaan en te helpen. Programma’s als 3 op Reis en Bestemming Onbekend hebben hier zeker aan meegewerkt, dus een kleine tip voor ouders: laat je kids niet die programma’s kijken want voordat je het weet hebben ze plannen gemaakt over een tussenjaar backpacken in Thailand. Maar stiekem zeg ik: laat ze genieten en gaan. :)

Voor mij werd het geen Thailand, maar ik was ervan overtuigd dat het Afrika zou worden. Waar precies maakte mij vrij weinig uit. Samen met wat vrienden maakten we plannen om naar Uganda te gaan en te helpen in een kindertehuis, maar dat ging helaas niet door. Ook fantaseerde ik in de derde klas (2011) al over een tussenjaar waar ik dan ein-de-lijk lang weg kon gaan en kon reizen. Dat tussenjaar kwam er, maar niet in de vorm van een reis. Ik hoefde namelijk niet lang te wachten; in december 2012 kwam ik ‘toevallig’ op de site van Zip your Lip terecht waar je kans maakte om een reis naar Afrika te winnen. Dat wilde ik wel, dus ik deed mee. Ik moest een sponsor zoeken voor een kindje en kon vervolgens op gesprek komen bij World Vision in Amersfoort. Die sponsor zoeken was makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien bijna ieder christelijk gezin wel voorzien is van een kindje via Compassion, Woord en Daad, Red een Kind, World Vision of noem maar op en ook ikzelf was al voorzien van een topper uit Uganda. MAAR gelukkig, ik vond een sponsor en mocht op gesprek. Een week later werd ik gebeld: ik mocht mee! Op jongerenreis en projectbezoek naar Zimbabwe samen met medewerkers van World Vision en een filmteam. Tijdens de eerste voorbereidingsbijeenkomst werd verteld dat het een ‘life-changing experience’ zou worden. Een moeilijke Engelse term waar ik, met m’n 15 jaar, nog weinig bij voor kon stellen.

Maar life-changing was die reis zeker. Eindelijk kwam ik dan in Afrika, het continent wat zo verschillend is maar ook zo rijk. Rijk aan cultuur, aan liefde, aan geloof. Maar arm. Niet geestelijk arm, maar fysiek arm. Dat was de eerste keer dat ik in contact kwam en ik gesprek kwam met mensen die gewoon écht geen toekomst meer hadden. Toen ik terugkwam werd ik Youth Ambassador van World Vision, wat ik nu nog steeds overtuigd ben. Ik heb reizen gemaakt naar Oekraïne, Kenia en Uganda en maandag mag ik teruggaan naar het prachtige Uganda. Wat het dan toch precies is? Wat het dan toch is dat ik van Afrika ben gaan houden? Ik zou het je graag willen uitleggen, maar woorden schieten tekort. Ik zou je al m’n foto’s en filmpjes willen laten zien, maar beelden schieten tekort. Alles wat ik zeg of laat zien doet tekort aan hoe Afrika is.

En het klinkt misschien stom, maar op de één of andere manier raakte ik gewend aan de armoede die ik zag. Mensen in sloppen, kinderen die bedelen, jonge meiden die op het land werken en daarom niet naar school kunnen. Ik schrok daarom ook een beetje van mezelf, omdat ik daaraan gewend raakte als het ware. Totdat we afgelopen zomer in de sloppen van Masese waren, in Jinja. Daar werd ik en werd mijn hart weer opnieuw geraakt door de armoede en de mensen die daar wonen. Het is bizar en het blijft bizar dat er zoveel mensen ter wereld leven met een uitzichtloos bestaan. Maar weet je wat het toffe is? Zelf zijn ze helemaal niet chagrijnig of zijn ze verdrietig of zouden ze huilen wat wij, Nederlandse mietjes, al wel snel zouden doen. Ze zijn prachtig. Ze zijn tevreden en zo vreselijk dankbaar. Ik werd opnieuw geraakt en dat zette me weer in beweging.

Ik had mezelf voorgenomen om deze zomer niet weer naar Afrika te gaan (dat is ook weer mijn voornemen voor volgend jaar), maar dat voornemen was al snel van de baan. Ik moest weer terug want ik miste Uganda, wetende dat daar echt levens worden veranderd en toekomst wordt geboden aan zoveel kids. Dus ik boekte mijn ticket en aankomende maandag vertrek ik. Rechtstreeks naar Entebbe, waar ik in de avond zal landen en weer Uganda zal ruiken. Hoe dat ruikt? Dan zal je toch echt zelf een keer moeten gaan. Aanrader.

Ik sluit af met een quote van Katie Davis, Amerikaanse vrouw die 13 meiden heeft geadopteerd en in Uganda woont: “I have learned that I will not change the world. Jesus will do that. I can, however change the world for one person. So I keep loving one person at a time.”

Ik ga verder inpakken, de laatste dingen shoppen, wat Luganda leren en mijzelf mentaal voorbereiden op 4 weken Uganda. Het zou tof zijn als je me wil volgen, ik hoop sowieso 1 keer per week een verhaal te plaatsen! En op Facebook zullen vast wat foto’s verschijnen.

Webale! (Dankjewel!) En geniet ook van jullie zomer!

Liefs, Fleur