"Het is zo fijn om daar te zijn. Ook al sta ik dan midden in de armoede, ik ben op mijn plek. Het past gewoon bij mij. Het is niet zo dat ik niet onder de indruk ben van armoede, maar ik vind het heerlijk om connecties te maken. Van mens tot mens. We zijn als mens ook ten diepste gemaakt voor relaties, om elkaar écht te zien. Dus niet als rijke westerling rondlopen en zeggen 'wat erg, die armoede' maar meer: wie ben jij, waar sta jij, en mag ik je ontmoeten."

Dit waren de woorden van Nienke Westerbeek na haar reis naar Kenia. Nienke is de nieuwe directrice van Compassion en haalt de woorden uit mijn mond. Soms vind ik het lastig om te zeggen wat het dan precies is met die passie voor Afrika van mij. En ik kan het vaak niet goed uitleggen. Waarom ik dan zo nodig daarheen moet. Waarom ik niet 'gewoon' in Nederland blijf. Maar dit citaat komt aardig aan de buurt.

En ik mag weer gaan. Aankomende zomer mag ik voor 4 weken weer dienen op de basis van YWAM; Hopeland. De plek waar mensen wonen die ik mijn familie kan noemen. Ik ga sowieso op dinsdag en donderdag mee met het evangelism team naar Home of Hope (huis voor geestelijk- en lichamelijk gehandicapte kinderen), de gevangenis en het ziekenhuis. Ook hoop ik weer mee te doen met de bijbelstudie op vrijdag voor de met HIV besmette vrouwen waar steeds weer een stukje hoop wordt gedeeld. Omdat ik als Nederlander graag alles vantevoren wil plannen en ik bang ben dat ik niks te doen zal hebben, heb ik ook contact gelegd met 2 andere projecten.

Afgelopen zomer hebben we de Nederlandse jonge vrouw Diede ontmoet; zij heeft een project voor tienermoeders in de sloppen van Jinja, in Masese. Ze heeft aangeboden dat ik daar aan de slag kan met dingen als muziek, leren lezen, schrijven, maar ook gewoon helpen met de zorg voor de kids. Ook zit er in Jinja Town een project waar ik kan helpen bij het babie's home of in Kibuye village; een klein dorp naast Jinja. En dat allemaal wanneer ik tijd heb om te komen. Typisch een stukje van Afrikaanse gastvrijheid.

Ik ben enorm benieuwd. Voor het eerst alleen, vertrouwend op mijn Nederlandse Engels wat nou nog niet echt je-van-het is, alleen vliegen. Maar ik heb er ook zoveel zin in, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan het mooie Uganda denk.

Nog 104 dagen te gaan. Ik hoop een stukje van mijn hart te laten zien en te delen. Volg jij me?

Webale!

Liefs, Fleur