Time flies by. Ik ga alweer mijn laatste week hier in en het voelt echt raar om dan weer weg te gaan. Juist nu ik zo gewend ben aan de koude douche, de Ugandese thee, de elektriciteit die ongeveer iedere dag uitvalt, en alle lieve vrienden die ik hier heb gemaakt. Gisteren sprak ik Vic, een enorm muzikale en gekke gast op de basis en hij vertelde dat hij me nu ein-de-lijk wat beter leerde kennen en ook kon zien dat ik mezelf was. True to that. Na 3 weken wennen kan ik zeggen dat ik echt mezelf ben en me ook thuis voel. Het is voor mij altijd enorm wennen in een nieuwe omgeving met nieuwe mensen en zeker hier in Uganda. En nu is het dagen aftellen: over 9 dagen vlieg ik alweer terug naar Nederland.

En het is nog steeds hetzelfde als vorige week: als ik me even alleen lijk te voelen is er wel iemand die ik onderweg naar mijn kamer tegenkom of iemand die me aanspreekt. Dat is ook nog steeds waar ik het meest van geniet: gesprekken met mensen. En laat dat nou net zijn waar ik voor deze reis enorm veel voor gebeden heb. Echte gesprekken met echte mensen. Bijvoorbeeld met Judith, mijn one-on-one persoon waar ik iedere week een gesprek mee heb. Ze is een enorm lief mens en ik kan alles aan haar vertellen en ze geeft me ontzettend goed advies waar ik weer mee verder kan.

Outreaches

Ook deze week ben ik weer bij Home of Hope, de CRO en het ziekenhuis geweest. Deze keer niet enorm bijzondere verhalen. Bij Home of Hope geniet ik elke keer dat ik er ben, ondanks de schrijnende situatie waarin de kids leven. De CRO is hetzelfde, het is elke keer weer genieten om de kids te zien lachen en even al hun zorgen los te laten, in hoeverre dat kan. En ook na deze keer was het ziekenhuis niet mijn meest favoriete plek. Dit keer gingen we naar de men’s side waar toch een andere sfeer hangt dan in het gedeelte waar de vrouwen en kinderen liggen. We hebben mogen bidden voor mannen met verschillende problemen, ook voor een gevangene die veroordeeld is voor 43 jaar. Hij zat daar in zijn gevangenis-pakje, vastgeketend aan een bed en niemand die naar hem omkeek. Hij kende Jezus en is veranderd in de tijd dat hij in de gevangenis zit, dus dat was enorm mooi om te horen.

Vrijdagochtend mocht ik een woord delen bij de Women of Hope groep over Gods zorgzaamheid voor ons. We kunnen ons druk maken over schoolfees, eten, de huur die betaald moet worden, maar wat helpt het om te stressen? God zal voorzien. Iets wat me raakte was dat 1 van de vrouwen vertelde dat ze blij was dat ze in leven was en ook al haar ‘zussen’ in de groep dat waren. Leven en dood ligt hier zo dicht bij elkaar en dankbaarheid heerst.

Iedere dag zit propvol en ik heb eigenlijk te weinig tijd om bij iedereen op bezoek te gaan om te eten of om een goed gesprek te voeren. Mensen nodigen me uit en iedere keer antwoord ik dat ik moet kijken in mijn rooster of dat past. Ik dacht dat ik druk was in Nederland, maar ook hier is het van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat druk.

Vorige week was een bruiloft en ook vandaag heb ik weer een bruiloft van mensen die ik niet ken, maar die wel zo gastvrij zijn om me uit te nodigen. Ik heb zelfs beloofd te gaan dansen. Dat wordt nog wat. Wish me luck.

Het spijt me dat deze blog vrij kort is, hopelijk volgende week weer wat langer! :)

Zegen in alles wat je doet en een knuffel uit Uganda!

Liefs, Fleur